jedyni w swoim rodzaju! :: Przegląd tematu

Olusiakowa · Wysłany: Śro 14:26, 14 Lis 2007 Temat postu:

A w podręczniku było napisane "Pyszne frykasy" ;<

Już oddałam. Jedynym pocieszeniem jest to, że pani i tak nie czyta niczyich prac.

Anna · Wysłany: Wto 18:27, 13 Lis 2007 Temat postu:

Olusiakowa · Wysłany: Pon 21:49, 12 Lis 2007 Temat postu:

Obfita liczba ludzi też mi się nie podoba. Ale lubię wyraz "obfity" xD
Smakowite frykasy zmieniłabym, gdybym wiedziała co to są frykasy xD Było w podręczniku, to przepisałam. I proszę sobie nie kojarzyć Jezyk

Akapity mam, ale na forum nigdy się nie robią ;<

Unhealthy · Wysłany: Pon 21:47, 12 Lis 2007 Temat postu:

Świetne xD
tylko: nie pasuje mi 'obfita liczba ludzi' xd tak to dziwnie brzmi... i jescze 'smakowite frykasy' xD jakoś dziwnie mi się to kojarzy xd
tylko nie zapomnij o akapitach, bo ja za nie dostałam dziś ocenę niżej z wypracowania Oo

Olusiakowa · Wysłany: Nie 12:20, 11 Lis 2007 Temat postu:

Inkasi muszą być. To chyba nazwa jakiegoś plemienia.
Dziękuję. Ale mi się nadal nie podoba.

Emciak · Wysłany: Sob 21:50, 10 Lis 2007 Temat postu:

Beznadziejne? Beznadziejne?! Ty chyba sobie żartujesz! To jest ś-w-i-e-t-n-e!
Tylko nie pasuje mi jedno słowo-'Inkasów'... xD

Olusiakowa

Temat dotyczy pomocy w nauce, a ja mam problem z zadaniem. Za chwilę przedstawię jego treść. I bardzo prosiłabym o wskazanie błędów.

Zadanie na j. polski. Kartka z pamiętnika - odkrycie Eldorado cz.1
Człowiek od zawsze pragnął być zwycięzcą i odkryć coś, co sprawiłoby, iż jego życie zmieni się diametralnie, a troski nigdy nie będą mu towarzyszyły. Wczoraj, po kilku tygodniach rejsu, gdy nasze nogi zapomniały już jak smakuje gleba, kilometr drogi morskiej zaczął dzielić nas od nieznanego lądu. Z tej odległości widzieliśmy tylko bujną roślinność i czystą plażę. Po kilkudziesięciu minutach byliśmy na brzegu.

Jakież było nasze zdumienie, gdy zobaczyliśmy kilkoro dzieci, ubranych w zaledwie strzępy złotogłowia! Gdy przyjrzeliśmy się im z bliska, naszą uwagę zwróciła czynność, jaką wykonywały – owi tubylcy spędzali czas grając w palanta rakietami długimi, szerokimi i ozdobionymi drogimi kamieniami. Uznaliśmy, że muszą być oni synami królewskimi – już otwierałam usta, by je o to spytać, lecz uprzedził mnie bakałarz wiejski, który pogonił dzieci do szkoły. Z lekko zawiedzioną miną przyglądałam się otaczającej nas faunie i florze. Po prawej stronie rozpościerał się las pełen zagadek, o nieznanych nam roślinach, którego gatunku nie umiałby określić nawet sam Bóg. Liście miały niesamowicie zielony kolor, a kwiaty piętrzące się pomiędzy nimi promieniowały mieszanką żółci, pomarańczy i czerwieni. Z lewej strony, pomiędzy dwoma drzewami bonsai rozpościerała się ścieżka, w którą po chwili skierowaliśmy nasze kroki. Po kilku minutach marszu, zza drzew wyłonił się budynek, który spokojnie mógłby zastąpić pałac jednego z Królów Europejskich.

Wewnątrz budynku stłoczyła się obfita liczba ludzi. Słychać było miłą dla ucha muzykę, a ze stołów napływał luby zapach potraw. Wesołe gaworzenie uświadomiło nam, że ludzie posługują się tu językiem peruwiańskim, zupełnie jak nasz kompan Kakambo. „Posłużę panu za tłumacza” – obiecał Kandydowi przestępując próg gospody. W tempie natychmiastowym pojawili się koło nas dwaj chłopcy i dwie służące, miłym gestem zapraszając do stołu. Usiedliśmy na krzesłach i rozejrzeliśmy się za potrawami. Podano kilka rodzajów zup, między innymi Sopa de Vino i Gazpacho. Następnie gotowanego kondora, ptaszysko ogromne, padlinożerne, zamieszkujące Andy. Ku naszemu zdziwieniu, po chwili na stołach pojawiły się dwie małpy pieczone na wolnym ogniu, o smaku zadziwiająco delikatnym i subtelnym. A na dokładkę trzysta kolibrów, sześćset zimorodków, smakowite frykasy i doskonałe ciasta. Wszystko umiejscowione na misach rzeźbionych w prawdziwym krysztale.

Gdy skończyliśmy ucztę, postanowiliśmy zapłacić szczerym złotem znalezionym po drodze. Jakież było nasze zdziwienie, gdy gospodarz i gospodyni wybuchnęli śmiechem! „Wszystkie gospody założone dla dogodności miejscowego handlu, utrzymywane są przez rząd” – usłyszeliśmy. Nasze osłupienie trwało dosyć długo, na tyle, by starzec, liczący 172 lata zaproponował nam spoczynek na sofie wyścielonej pierzem kolibrów. Mężczyzna rozpoczął swoją historię. „Jak pewnie już wiecie, jestem stary – mam 172 lata i słyszałem od nieboszczyka o nadzwyczajnych przeobrażeniach krainy Peru, jakich był on świadkiem. Królestwo, w którym się znajdujemy, jest dawną ojczyzną Inkasów, którzy ponieśli śmierć z ręki Hiszpanów. Ci książęta, którzy zostali w ojczyźnie nakazali, za zgodą narodu, iż żaden mieszkaniec nie wyjdzie nigdy poza granice królestwa; oto co zachowało nam dawną niewinność i szczęście. Hiszpanie mają niejasne wiadomości o tym kraju: nazywają go E l d o r a d o.”

Moim zdaniem beznadziejne. Ale potrzebuję rady kogoś "z zewnątrz".